स्पर्श

            तशी काही फार रात्र नव्हती झाली मात्र गावागाड्याच्या रीतीने वेळ बरीच झाली होती. जेवणपाणी आटोपून मंडळी एकेक करत आपापला बिछाना घेऊन आपापल्या जागी कोणी देवळात, कोणी अंगणात, कोणी ओसरीत पडली होती, झोपेच्या तंद्रीत बाया रात्रीची जेवणानंतर ची आवराआवर करीत होत्या. बांगड्या भांड्यांचा आवाज येत होता अधूनमधून. 

            ती नेहमीप्रमाणे शांत, एकटी पटांगणात चिमुकला देह घेऊन चांदण्यांची सैर करीत होती. तीच रोजचचं होत हे. घरातल्या मोठ्या मंडळींकडून गोष्ट ऐकत ही तिची चांदणवारी नवीन नव्हती. पण मग आज वेगळं काय होतं???

            आज ती एकटीच होती, ना गोष्ट होती, ना रोजचा तो चांदणवारीतील आनंद आज तिला मिळत होता... अस्वस्थ होती, घाबरीघुबरी झाली होती थोडी. आकाशाकडे तोंड, बोटं घट्ट एकमेकांत गुंतवून हात पोटावर ठेवून झोपण्याचा प्रयत्न चालू होता.

           तेवढ्यात एक चाहूल तिला चलबिचल करून टाकते. चाहूल ओळखीची, चेहरा नेहमीचा, मात्र तो स्पर्श, त्यातील विकृती, घृणता... त्याची ना तिला ओळख होती, ना जाणीव. 

              जे काही झालं ते चूक होतं, बरोबर होतं, काय होतं आणि मुळात तिच्यासोबत का झालं हे ना तिला कळत होतं, ना ती काळण्याइतकं तिचं वय होतं. कोणाला सांगायचं म्हणलं तर ती काय सांगणार होती, ती घटना वर्णन करण्याइतका शब्दसाठाही नाही अजून तिचा. मग काय, गप्प बसली, खेळण्या बागडण्याच्या नादात मोठं होत असताना ती घटना विसरली सुद्धा. 

              पण जेव्हा तिला वाईट नजर काय असते, वाईट स्पर्श काय असतो, बलात्कार काय असतो, child sexual harassment काय असते हे सगळं समजत गेलं, तिच्या मनावर बालपणी झालेली जखम पुन्हा भळभळती व्हायला क्षणही लागला नाही.

             कारण घाव शरीराला झाले असतील तर ते दिसून येतात व कालांतराने नाहीसे ही होतात, पण मनाची जखम ना दिसून येते, ना पुसता येते. आणि इथे तर तो स्पर्श... अन्, त्या मागची मनो-विकृतता तिला आयुष्यभर सतावत राहील इतकी बिभत्स तर नक्कीच होती...!