प्रत्येक थेंबाचा शब्द घेऊन येतो ,
टप्पोऱ्या तालाच गाणं गातो तो...
आईप्रमाणे फुलवेलींच्या पाना-पानाला बिलगतो,
धारित्रीची महिन्यांची धग शमवतो तो...
रडवेल्याच्या डोळ्यातील धारा होतो ,
खुशालीच्या आनंदी सरी होतो तो...
जोडप्यातील दुवा होतो,
एकट्याचा प्रियकर होतो तो...
कवीची कविता होतो,
साहित्याचा शृंगार होतो तो....
प्रत्येकाचा दोस्त होतो,
ज्याला त्याला आपलाच वाटतो तो...!
पाऊस वेड आहे, आनंदी असणाऱ्याला नाचायला लावणारं गाणं वाटतो हा पाऊस...., दुःखी असणाऱ्याला त्याच्या अश्रूंचा बांध वाटतो पाऊस...., प्रियकराला प्रिययसीची मिठी वाटतो पाऊस....., लेखकाला त्याच्या लेखणीची शाई वाटतो हा पाऊस....,वेड्याला त्याचं वेडचं वाटतो हा पाऊस....!!!!
कित्येक कवी, दिग्गज लेखक आपल्या लेखणीतून याच्यावर कौतुकाचा वर्षाव करतात. पण शब्दात व्यक्त करण्याच्या पलीकडचा आहे तो... वेड लावतो हा निसर्ग, त्याची सुंदर रूपं... रात्रीचं निखळ चांदणं..., चंद्राच्या कला..., त्याच्या सौंदर्यापूढे दिवसभराचा गोंधळ जणू अंधारात विरून जातो. दुसऱ्या दिवसाची सोनेरी पहाट... आणि हा पाऊस...,
