LGBTQ Community

                शिर्षकतील ही अक्षरं बरेच जण पहिल्यांदा पाहत असतील, वाचत असतील. गोंधळ उडाला असेल ना... काय हे, कसं वाचायच - एल.जी. बी. टी. क्यू कम्यूनिटी सरळ सरळ आहे अस वाचा म्हणा. तर काय हे LGBTOQ= लेस्बियन, गे, बायसेक्शुअल, ट्रान्सजेंडर, क्वीर... तरीही समजन्याइतक सोप्प नाही वाटत का? किंवा तुम्हाला हे शब्द माहिती आहेत पण नक्की अर्थ काय याचा गोंधळ उडाला असेल, असू दया सहाजिक आहे.

          "जगात चांगल्या गोष्टींचा गवगवा करावा आणि वाईट गोष्टी दडपून टाकाव्या" असा एक अलिखित नियम बहुधा कोणी बनवला असावा... अशाच कोणीतर महाभागांनी आपल्या बुद्धीनुसार चांगले काय, वाईट काय हे ठरवून टाकलं... आपण ते ओढत इथेपर्यंत आणलं. देव चांगला म्हणून देवाच्या अक्षरश: 33 कोटी प्रकारांच ओसंडून वर्णन आपल्या संस्कृती रक्षाकांनी केलं. मात्र माणूस विविध प्रकारांचा, वेगळ्या आकाराचा, वेगवेगळ्या निवडीचा, असू शकतो यावर कधी विचार केला? प्रत्येक देवाला नाही का वेगळा नैवेदय लागतो, वेगवेगळी फूलं आवडतात.... माणूसही स्वतः च्या निवडीविषयी स्वतंत्र आहे, त्याला तसा अधिकार आहे. काय खायचं, कोणते कपडे घालायचे, कसे घालायचे इथपासून कोणावर प्रेम करायचं, कोणाशी लग्न करायचं, इथपर्यंत सगळ्या निवडी स्वतः करण्याचा  माणसाचा वयक्तिक हक्क आणि स्वातंत्र्य आहे.

              स्त्री आणि पुरुष या दोन माणसाच्या प्रकारांत जी व्यक्ती बसते तीच माणूस. स्त्री-पुरुष यांनी एकमेकांवर प्रेम करायचं आणि एकमेकांशीच लग्न करायचं. या चौकटी बाहेर जाणाऱ्याला ना समाजात स्थान मिळतं, ना त्याची माणूस म्हणून गणना होते. स्वतःला स्त्री/पुरुष मानणाऱ्या व्यक्तींना जितका प्रतिष्ठा व सन्मानाने जगण्याचा हक्क आहे. बेशक LGBTQ Community मधील प्रत्येकालाही तितकाच हक्क आहे. आपण माणूस म्हणून दुसऱ्या माणसांच्या निवडीवर, स्वातंत्र्यावर, हक्कावर अतिक्रमण करणे अन्यायकारक आहे. याउलट प्रत्येकाला माणूस म्हणून त्याच्या स्वातत्र्यासह जगता येईल अशी परिस्थिती, वातावरण निर्माण करणं आपलं..., माणूसकीचं कर्तव्य आहे. 

              म्हणून LGBTQ community बद्दल माहिती असणे जागरुकता असणे ही गरज आहे, नाही का ?

              तर काय असते LGBTQ community? आपल्याला स्त्रीलिंगी, पुल्लिंगी, नपुंसकलिंगी व्यक्ती फार तर माहित असतील. अगदी त्याचप्रमाणे Lesbien, gay, Bisexual, Transegender, Queer  हे नविन शब्द, नविन प्रकार यात Add झाले आहेत अस म्हणा हव तर.

 L= लेस्बियन किंवा समलिंगी स्त्रिया ~ सामान्य मुलींसारख्या मुली, सोप्या भाषेत सांगायच झालं, तर ज्या मुलींना मुली आवडतात, अशा. आता यात दोघींपैकी एक पुरुषा सारखी राहत असेल, वावरत असेल असं काही नसतं.

G= गे किंवा समलिंगी पुरुष ~ जेव्हा पुरुष पुरुषाकडे आकर्षित होतो, त्यांना म्हणतात किंवा एकंदरच "LGBTQ" ला देखिल गे असं संबोधले जाते.

B= बायसेक्शुअल किंवा उभयलिंगी ~ एखादया व्यक्तिला स्त्री व पुरुष दोघांबद्दल आकर्षण वाटते. त्यांना बायसेक्शुअल म्हणतात.

T= ट्रान्सजेंडर किंवा तृतीयपंथी ~ जन्मतः मुलगा किंवा मुलगी असतात. मात्र मोठे झाल्यावर त्यांच्या लक्षात येते की आपले मन आणि शरीर दोन्ही एकमेकांविरुद्ध आहेत. शरीराने मुलगा असणाऱ्या व्यक्तीस मुलींसारखं राहावं, वागावं, बोलावसं वाटतं. तर मुलीचे शरीर असणाऱ्या व्यक्तीला पुरुषांप्रमाणे राहावं, वागावसं वाटतं, यांना म्हणतात तृतीयपंथी.

                 आता जी पुरुषाचा देह असणारी व स्त्रीचे मन असणारी व्यक्ती जेव्हा साडी, ड्रेस, स्त्रियांचे कपडे घालते किंवा याउलट मन पुरुषासारखं व देह स्त्रीचा जेव्हा पुरुषांसारखे कपडे घालतात, त्यांना, ट्रान्सजेंडर क्रॉस ड्रेसर म्हणतात.

                तर काहीजण मन व शरीर यांचा मेळ घालण्यासाठी Harmonal  Replacement Therapy किंवा sex Reassignment  surgeries द्वारे बदल करून घेतात पण यांचे sexual Preference ही  Lesbian, bisexual, gay किंवा straight काहीही असू शकतात.

I= Inter-sex किंवा आंतरलिंगी ~  जन्मा वेळी Genital (जननेंद्रिये) वरून एखादी व्यक्ती स्त्री आहे की पुरुष हे सांगणे अवघड असते, तेव्हा डॉक्टर योग्य वाटणाऱ्या  Sex चं ते मूल असल्याचे जाहीर करतात. त्यामुळे Inter sex. व्यक्ती देखिल मोठे होऊन LGBTQ यांपैकी कोणीही बनू शकतात.

Q = Queer- ज्या व्यक्तींना अजून कळलेलच नसत, की आपण नक्की LGBT यांपैकी काय आहोत, आपण कोणाकडे आकृषित होतोय, त्यांना Queer किंवा questioning म्हणतात.

LGBTQ Flag

               ही झाली केवळ LGBTQ बाबतची तोंडओळख किंवा Terminology. खरे प्रश्न तर पुढे आहेत, यांच्या हक्काचे, स्वातंत्र्याचे, अस्तित्वाचेच म्हणा ना. 

              येणाऱ्या blog मधून आपण ते जाणून घेण्याचा प्रयत्न करू. जर याबाबत काही प्रश्न असतील तर comments मध्ये विचारा. पुढील blog मध्ये उत्तर देण्याचा प्रयत्न करेन.

पाऊस

प्रत्येक थेंबाचा शब्द घेऊन येतो ,
टप्पोऱ्या तालाच गाणं गातो तो...
आईप्रमाणे  फुलवेलींच्या पाना-पानाला  बिलगतो,
धारित्रीची  महिन्यांची धग शमवतो तो...
रडवेल्याच्या  डोळ्यातील धारा होतो ,
खुशालीच्या आनंदी सरी होतो तो...
जोडप्यातील दुवा होतो,
एकट्याचा प्रियकर होतो तो...
कवीची कविता होतो,
साहित्याचा शृंगार होतो तो....
प्रत्येकाचा दोस्त होतो,
ज्याला त्याला आपलाच वाटतो तो...!

       

पाऊस वेड आहे, आनंदी असणाऱ्याला नाचायला लावणारं गाणं वाटतो हा पाऊस...., दुःखी असणाऱ्याला त्याच्या अश्रूंचा बांध वाटतो पाऊस...., प्रियकराला प्रिययसीची मिठी वाटतो पाऊस....., लेखकाला त्याच्या लेखणीची शाई वाटतो हा पाऊस....,वेड्याला त्याचं वेडचं वाटतो हा पाऊस....!!!!

कित्येक कवी, दिग्गज लेखक आपल्या लेखणीतून याच्यावर कौतुकाचा वर्षाव करतात. पण शब्दात व्यक्त  करण्याच्या पलीकडचा आहे तो... वेड लावतो हा निसर्ग, त्याची सुंदर रूपं... रात्रीचं निखळ चांदणं..., चंद्राच्या कला..., त्याच्या सौंदर्यापूढे  दिवसभराचा गोंधळ जणू अंधारात विरून जातो. दुसऱ्या दिवसाची सोनेरी पहाट... आणि हा पाऊस...,

खेकडे

                 इथे पाण्यातला प्राणी खेकडा याविषयी नाही माणसातील प्रवृत्ती - 'खेकडा' याविषयी लिहिलं जातयं. अशा प्रवृत्तीच्या लोकांविषयी  राग बाळगावा की त्यांच्या गरिब मनाची कीव करावी तेच कळत नाही. 

               कामाच्या ठिकाणी, मित्र-मैत्रिणींमध्ये, शेजारी, घरात, नातलगात, समाजात अक्षरश: सगळीकडे हे लोक तुम्हाला दिसतील. स्वतःच्या आयुष्याला योग्य दिशा मिळावी, जीवन समाधानाने जगता यावं, आपलं ध्येय शोधावं, त्याचा मार्ग निवडावा, आपल्याकडून आपल्या माणसांच्या ज्या अपेक्षा आहेत त्या पूर्ण कराव्या, निदान हे सगळं करण्याचा प्रयत्न तरी करावा... या वेडापायी  माणूस धडपडत असतो, प्रवास करत  असतो. मात्र दुसऱ्याची प्रगती बघवेल ते खेकडे कसले..., नांगी उंचावून, पाय ओढणे, अडथळे घालणे हाच तर गुणधर्म त्यांचा! 

              स्वतः गाळात रुतून राहायचं, बाहेर पडण्याचा प्रयत्न देखील करायचा नाही व दुसऱ्यालाही गाळातून वर येऊ दयायचे नाही. कसला कपटीपणा म्हणायचं याला!!!                              

             बरं...,आणि मग, जो स्वतःला गाळातून बाहेर काढू शकत   नाही, स्वतःचीच मदत करू शकत नाही, त्यांच्यावर राग तरी कसा धरायचा??? निष्क्रीय, कपटी, खुळचट, गरिब अन् अशा आजारी मनोवृत्तीची करावी तेवढी कीव कमीच नाही का ??? 

               त्यामुळे खेकडयांकडे लक्ष न देणंच चांगल. कारण "निंदकाचे घर असावे शेजारी" या नुसार जर आपण खेकडा निंदक म्हणून पाळला.... तर तो त्याच्या गुणधर्माप्रमाणे आपल्याला गाळात दाबूनच मारणार!!! निंदक हा आपल्यातील दोष, चुका सांगणारा असावा ज्यात सुधारणा करून आपण प्रगतीच करु. मात्र खेकड्या सारखा निंदक.... आपली प्रगती सोडा, आहे ती गती, स्थिती ढासळवायला असतो, हे वेळीच कळलं पाहिजे.

                आपली अडवणूक करून खेकडयाचा हेतू साध्य होतो, त्यामुळे त्याला ओलांडून जाता आलंच पाहिजे.

                आपल्या घरातून, शाळेतून "एखादयाच कौतुक होणं, चांगल होण, आपल्याला बघवत नसेल, तर त्याविषयी निदान वाईट चिंतू नये" असा संस्कार नक्कीच झालेला असतो. त्यामुळे एखादयाची प्रगती इतकीच खुपत असेल डोळ्यात, तर आपण आपला मार्ग बदलावा... किंवा त्याच्यापेक्षा जास्त प्रगती करावी. मात्र खेकड्यसारखं पाय ओढून माणुसकीची अब्रू वेशीवर आणू नये.

माणूस हरवतोय...

             उघड्या डोळ्यांनी सगळं बघत जगायच म्हणलं, तर एकवेळ अंधत्वाला बिलगावस वाटेल इतकी अराजकता आहे सगळीकडे. गेल्या एक दिड वर्षात माणूस गिळायला आलेला हा Covid काय फक्त आजार नाही. माणसाला माणूसकी विसरायला लावणारा, हताशतेनं सगळं फक्त बघत बसायला लावणारा राक्षस आहे. 

            सुरुवात झाली ज्याला त्याला आहे तिथेच त्याच अवस्थेत, बिकट परिस्थितीत डांबून ठेवण्यापासून. Lockdown, isolation, quarantine च्या नावाखाली काय माणूसकीच विलगीकरण, असामाजिकीकरणच तर होतं. आपला देश तर संस्कृती अन् सामाजिनीकरणाचा रंगमंचचं, बारसं असो, लग्न असो, वाढदिवस असो, सण, आनंदी, दु:खी घटना, अगदी कोणताही क्षुल्लक प्रसंग ही असो, काय निमित्त लागायच हो आपल्याला एकत्र यायला? 

          आता आपला जीव इतका महत्वाचा झालाय, इतका धोक्यात आलाय की आपण इतर कशात सहभागी होण्याचा विचारही नाही करत. एकटे राहण्याला बाहेरच्या लोकांशी संपर्क न ठेवण्यालाच आपण प्राधान्य देतो. काळाची मागणीच तशी आहे. आपला माणूस जरी आजारी असला, शेवटचे श्वास मोजत असला, आपल्याला ना त्यांच्या जवळ जाण्याची परवानगी आहे, ना हातात हात घेऊन धीर देण्याची!!! बिकट आहे सगळं. 

           फारशी ओळख नसणाऱ्या, पुरेशी माहिती व आवश्यक ज्ञान ही उपलब्ध नसणाऱ्या अशा आजारावर डॉक्टर उपचार करतात, आणि अशा सगळ्या  बेभरवशाच्या डॉक्टर, दवाखाने अन् उपचारपदधतीकडे आपला श्वासही न घेता येणारा माणूस हवाली करणे म्हणजे.... या अंधारात एखादयाला उंच कड्याकाठी सोडून दिल्यासारखचं भितीदायक नाही का? कधी पाऊल चुकेल म्हणून पाहणाऱ्याला धाकधूक... अन् चालणाऱ्याच्या मनाचा ठाव तर आपण घेऊ ही शकणार नाही. 

            फक्त हताश होऊन सगळं बघत बसण्यापलीकडे आपण करूच काय शकतो. मृत्यू माणसाला चुकला नाही, चुकणार ही नाही, पण हा आजार ज्या प्रकारे मागे राहिलेल्या कुटुंबाला वाऱ्यावर सोडत.... कुठे कुठे तर अख्खी कुटुंब नष्ट करत.... माणूस गिळंकृत करत चाललाय ना....हृदयद्रावक!

           माणूस तर हरवतोच आहे. पण त्यासोबत माणूसकी अन् भावना विनाश मनाला खिन्न करतो. जीव वाचवण्यासाठी दवाखान्यातील जीवघेणी धडपड...., रेमडीसीविर, इन्फेक्शन, ऑक्सिजन, व्हेंटिलेटर जणू मृत्यूशिडीच...., स्वतःच्या बापाच्या मृतदेहाला स्वतःच खांदा देणारी लहान मुलं...., सायकल, गाडीवरून मृतदेह आपल्या पाठीशी बांधून वाहून नेणारी म्हातारी माणसं....., स्मशानभुमीत एकाच वेळी जळणारी 10-10, 20-20 प्रेतं....

          वाचताना जितकं वाईट, विदर्ण अन् खिन्न वाटतयं, त्याहून खूप वाईट प्रत्यक्ष घडतयं.....!!!!

स्पर्श

            तशी काही फार रात्र नव्हती झाली मात्र गावागाड्याच्या रीतीने वेळ बरीच झाली होती. जेवणपाणी आटोपून मंडळी एकेक करत आपापला बिछाना घेऊन आपापल्या जागी कोणी देवळात, कोणी अंगणात, कोणी ओसरीत पडली होती, झोपेच्या तंद्रीत बाया रात्रीची जेवणानंतर ची आवराआवर करीत होत्या. बांगड्या भांड्यांचा आवाज येत होता अधूनमधून. 

            ती नेहमीप्रमाणे शांत, एकटी पटांगणात चिमुकला देह घेऊन चांदण्यांची सैर करीत होती. तीच रोजचचं होत हे. घरातल्या मोठ्या मंडळींकडून गोष्ट ऐकत ही तिची चांदणवारी नवीन नव्हती. पण मग आज वेगळं काय होतं???

            आज ती एकटीच होती, ना गोष्ट होती, ना रोजचा तो चांदणवारीतील आनंद आज तिला मिळत होता... अस्वस्थ होती, घाबरीघुबरी झाली होती थोडी. आकाशाकडे तोंड, बोटं घट्ट एकमेकांत गुंतवून हात पोटावर ठेवून झोपण्याचा प्रयत्न चालू होता.

           तेवढ्यात एक चाहूल तिला चलबिचल करून टाकते. चाहूल ओळखीची, चेहरा नेहमीचा, मात्र तो स्पर्श, त्यातील विकृती, घृणता... त्याची ना तिला ओळख होती, ना जाणीव. 

              जे काही झालं ते चूक होतं, बरोबर होतं, काय होतं आणि मुळात तिच्यासोबत का झालं हे ना तिला कळत होतं, ना ती काळण्याइतकं तिचं वय होतं. कोणाला सांगायचं म्हणलं तर ती काय सांगणार होती, ती घटना वर्णन करण्याइतका शब्दसाठाही नाही अजून तिचा. मग काय, गप्प बसली, खेळण्या बागडण्याच्या नादात मोठं होत असताना ती घटना विसरली सुद्धा. 

              पण जेव्हा तिला वाईट नजर काय असते, वाईट स्पर्श काय असतो, बलात्कार काय असतो, child sexual harassment काय असते हे सगळं समजत गेलं, तिच्या मनावर बालपणी झालेली जखम पुन्हा भळभळती व्हायला क्षणही लागला नाही.

             कारण घाव शरीराला झाले असतील तर ते दिसून येतात व कालांतराने नाहीसे ही होतात, पण मनाची जखम ना दिसून येते, ना पुसता येते. आणि इथे तर तो स्पर्श... अन्, त्या मागची मनो-विकृतता तिला आयुष्यभर सतावत राहील इतकी बिभत्स तर नक्कीच होती...!

कसली बरोबरी करतेस गं...!

कसली बरोबरी करतेस गं,

शक्य आहे का तुझी माझी बरोबरी.

तू किती श्रीमंत मी किती गरीब

जाणतेस का केवढी मोठीय ही दरी.

तुझं सगळं कसं नीटनेटकं,

आणि मी ही अशी फाटकी.

तुझ्याकडे कसा गं मऊशार पलंग

जमीन अंथरूण अन् गारठाच माझी रजई.

तुला खायला किती गं नाना मिष्टान्नं,

फक्त पाणी पिऊन झोपण्यात पण मला नाही बाई कचराई.

तुझ्याकडे शोभेसाठी लाईट

मला नाही भरणं होत बिलं विजेची.

तुला आवडतो ना गं पाऊस

मला त्यात छप्पर बुडण्याचीच भीती.

तुझं इंग्रजी शिक्षण 

अन् मी मात्र अडाणी.

तुला माझी लाज 

पण मला आवडेल गं तुझी मैत्री.

तू  रुबाबदार, आलिशान

खिन्नता अन्  दारिद्र्य माझ्या दारी.

म्हणून बाई तू श्रीमंत अन्

माझी मी गरीबच बारी.

Hypocrisy कि भी हद है भाई !

             Instagram, whatsapp, facebook, tv news कोणत्याही समाज माध्यमावर पहा, जिकडे तिकडे ज्याने त्याने अमुक लोकांना जेवण दिले, अमुक हॉस्पिटलमध्ये डब्बे पोहोचवले, रस्त्यावरच्या गरिबांना मास्क वाटले, खाण्यापिण्याचे पदार्थ दिले अशा आशयाचे अनेक फोटो, व्हिडीओ, feeling blessed चे captions आणि प्रसिद्धी साठी लागणाऱ्या गोष्टींसह पोस्ट केलेल्या असतात. 

          आता यात वावग काहीच नाही. चूक किंवा बरोबर आपल्याला ठरवण्याचा अधिकारही नाही. ज्याला जे जसं योग्य वाटतं तस ती व्यक्ती वागत असते. अर्थात एखाद्याचा हेतू प्रसिद्धी मिळवणं असला तरी त्यात देखील तो नकळत गरजूंची मदत ही करतच असतो... 

          पण यावरून खूप मुद्दा रंगतो की दान/ मदत/समाजसेवा/ उपकार/ भीक (अगदी ज्याच्या दृष्टीने यापैकी जे काही असेल ते) करताना त्याचा गाजावाजा करावा की नको???

            दानधर्म/ समाजसेवा करताना गुप्तता ठेवावी. इतकी की उजव्या हाताने केलेले दान/मदत डाव्या हाताला देखील करू नये. आणि याची पुष्टी आपल्या भारतीय संस्कृतीत स्पष्टपणे केली आहे.

            पण मग ज्यांनी फोटो काढून, पोस्ट टाकून मदत/दान केले त्यांच काय??? कारण मदत तर त्यांनी ही केलीच आहे ना. 

           हे जर इतकं स्पष्ट असेल तर मग गाजावाजा करून दानधर्म व so called समाजसेवेचे व्रत हाती घेतलेल्या लोकांविरुद्ध इतकी आगपाखड का होते???

             तर...., इथे मुद्दा येतो हेतूचा! तुम्हाला जर समाजसेवा करायची आहे तर तिला प्रसिद्धीचा अट्टहास का धरावा? आणि तुमचा हेतू प्रसिद्धी मिळवण्याचाअसेल तर त्याला उगाच समाजसेवा/ दान/ मदत असली ठिगळं कशाला जोडत बसायची???

           याला ही गाजावाजा करून मदत करणाऱ्यांच्या बाजूने प्रत्युत्तर असत की, आमचे फोटो, व्हिडीओ, पोस्ट पाहून इतर लोक प्रेरित होतील आणि ते देखील मदतीसाठी पुढाकार घेतील....!!!

            आता मात्र या हेतू लपवण्याच्या केविलवाण्या प्रयत्नांची कीव येते... 

       कारण मला सांगा भारताचा कुठला कोपरा असा असेल हो, जिथे भिकारी रस्त्यावर भीक मागत नसतील, वयस्कर मंडळी पोराबाळांनी सोडून दिलय म्हणून गावभर हिंडत नसतील, वेडसर बायका लाजेची  जीर्ण लक्तरं अंगावर घेऊन फिरत नसतील?????  देशात वळणावळणावर गरिबी अन् विदीर्णतेची चित्र जिवंत असताना त्याने प्रेरित न होणारे लोक, यांच्या पोस्ट, अन् फोटो ने प्रेरित होणारयत का????

       Hypocrisy कि भी हद है भाई!

Its ok to have bad days....!

          आदल्या दिवसावर अंगावरच पांघरूण टाकायला अन् आजचा दिवस सूर्याच्या प्रकाशाने दैदिप्यमान करायला रोज येते ती..."सकाळ!" 

         कधी फार उत्साही, कधी अगदीच कंटाळवाणी उठल्या- उठल्याच बोर व्हायला लागतं ना... ती कंटाळवाणी सकाळ. तिच्याबरोबर येणारा कंटाळवाणा दिवस!!!

         प्रत्येक दिवस नसतो ना सारखा... कितीही ठरवलं तरी प्रयत्न केला तरी ठरवलेलं काही होतच नाही आपल्याकडून. आणि असा फक्त 1 दिवस असत नाही. कधी कधी लगेच mood fresh होतो; पण कधी कधी असे बोरिंग दिवस एकामागे एक येतच राहतात. आणि आपण सगळे आता अशा परिस्थितीत आहोत की सततच छोट्या छोट्या गोष्टी देखील त्रासदायक वाटतात. भयंकर असतं ना.

         मग अशावेळी पुस्तक वाच, motivational quotes वाच, गाणी ऐक, movie पहा, तुझा ज्यात interest आहे ती गोष्ट कर. असे अनेक सल्ले कानावर पडतातच... 

          पण मुळात मला यावेळी कशातच interest नाहिये, सगळं सुन्न झालय, शांत बसायचंय, पडून राहायचंय, कुणाशीच बोलायचं नाही, काहीही करायचं नाही हे आपल्या मनात चाललेलं असतं. आणि Its ok to be sad,  Its ok to be bored, Its ok to have bad days... 

        आनंद, राग, प्रेम, उत्साह आशा वेगवेगळ्या अवस्थांतून मन प्रवास करत असते... त्यात असे दिवस ही येणार जिथे सगळं थांबलं आहे असं  वाटत. पुढचं काही सुचत नाही किंवा, पुढचा काही विचार करण्याचीच इच्छा नसते.

       आपणच म्हणतो ना माणूस भावनाशील आहे, केवळ माणसालाच मन आहे, ज्यामुळे आपण मनाच्या विविध अवस्था अनुभवू शकतो. त्यामुळे... आपण मनाची ही अस्वस्थ किंवा स्तब्ध अवस्था अनुभवत असू तर त्यात गैर अस काहीच नाही ना... आणि आपण हे मान्य करणं ही प्रथम पायरी असली पाहिजे या दिवसांवर मात करण्याची!          

          मान्य करणे म्हणजे काय तर-  "असे दिवस येतात, सगळ्यांच्या आयुष्यात येतात... आणि निःशंकपणे ते दूर ही जातात" यावर अढळ विश्वास ठेवणे. याच विश्वासाला आपली प्रेरणा बनवायची....

          कारण.... आपल्या गरजा पूर्ण करायला भाग पडणारी अंतरिक शक्ती म्हणजे "प्रेरणा" असते. आणि आनंदी राहणे ही स्वभावतःच माणसाची गरज असते.

           प्रेरणा आपल्याला "जिवंतपणा" देते. जेव्हा कुठलीच गोष्ट आपल्याला प्रेरित करत नाही..., किंवा खरे तर... आपण कोणत्याही गोष्टीतून प्रेरणा घेण्यास हतबल होतो.... तेव्हा आयुष्य "शुन्यात" जाते. आणि आपण, केवळ श्वास घेतोय म्हणून "जिवंत" असतो.... पण... " जिवंतपणा" "शुन्यात"च  अडकलेला असतो. म्हणून प्रेरणा ढळू द्यायची नाही.  

Challenge...!

           माणूस म्हणून जन्माला येणं सोप्प असत,

           पण माणूस म्हणून जगण्यात

           खरं challenge असतं!!

मी मी करत डबक्याचा 

राजा होणं सोप्प असतं,

डबक्या बाहेरच्या जगातलं 

आस्तित्व सिद्ध करण्यात 

खरं challenge असतं!!

            सज्जनतेच्या बुरख्याखाली 

            चांगुलपनणाचा आव आणण्यापेक्षा

            खऱ्या चेहऱ्यानं जगासमोर जाण्यात

            खरं challenge असतं!!

आपल्या घरी पाळीव प्राणी असतो

त्याला लळा लावणं 1वेळ जमतं

पण माणूस बनून 

माणसावर निस्वार्थ प्रेम करण्यात 

खरं challenge असतं!!!